To było spokojne popołudnie, 34 tydzień ciąży, dzień przed Wielkanocą. Nic nie zapowiadało, że nagle ten spokojny czas oczekiwania zamieni się w walkę o życie naszego synka. Żona źle się poczuła, nagle zaczęły się skurcze. Szybko wsiedliśmy do samochodu. Świat wirował, stres narastał, a my myśleliśmy żeby tylko zdążyć na czas do najbliższego szpitala. Baliśmy się! Przecież było za wcześnie na poród, przecież Michaś miał urodzić się dopiero 1,5 miesiąca później. Uspokajaliśmy się myślą, że chociaż będzie wcześniakiem, to przecież jest zdrowy. Trochę podrośnie i wrócimy do domu. Badania w ciąży nie wykazały żadnych niepokojących wad. Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy, w jakim wielkim błędzie byliśmy!

Najpierw niespodziewany, przedwczesny poród, później miażdżąca diagnoza: długoodcinkowa atrezja przełyku, a dodatkowo jeszcze wada serca! Początkowo miały to być "tylko" ubytki międzykomorowe serca. Niestety w późniejszych badaniach okazało się, że sprawa jest dużo poważniejsza. Poza dużymi ubytkami jest jeszcze, a właściwie przede wszystkim, dwuujściowa prawa komora (DORV).

Tuż po porodzie żona mogła tylko przez chwilę zobaczyć naszego syna i jednocześnie się z nim pożegnać, ponieważ już jechała po niego karetka. Malutki musiał być pilnie przetransportowany do innego szpitala. Ona musiała zostać tam gdzie urodziła. Zostali rozdzieleni. Tak strasznie chciałem ją przytulić, być przy niej w tej nowej, trudnej dla nas sytuacji. Niestety z powodu obostrzeń covidowych, musiałem czekać na korytarzu. Mimo, że dzieliła nas zaledwie ściana, nie dane mi było poznać synka osobiście, nie było mi dane również przytulić żony, objąć pocieszająco, choćby bez słów. Kolejne dni nie były wiele lepsze. Michałek leżał na intensywnej terapii w inkubatorze. Mogliśmy być przy nim zaledwie kilkanaście minut dziennie. Nie było szans by go przytulić. Widok niespełna dwukilogramowego maleństwa w za dużej pieluszce z podpiętym tlenem i podłączonego do kroplówki, to nie jest to co chciałby widzieć świeżo upieczony rodzic.

Michałkowi brakowało 4 cm przełyku, nie było możliwości podawania pokarmu. W szpitalu w którym leżał, po dwóch tygodniach obserwacji, zdecydowano się na wykonanie tymczasowo gastrostomii (czyli otworu w brzuchu prowadzącego do żołądka), a dopiero za kilka miesięcy torakoskopię aby zespolić przełyk. Zaczęliśmy szukać innego specjalisty, który podejmie się leczenia docelowego. Tak dowiedzieliśmy się o Prof. Dariuszu Patkowskim. Po konsultacji Michał został przetransportowany do innego szpitala, gdzie natychmiast podjęto decyzję o wykonaniu torakoskopii. Przełyk lekarze zespolili w dwóch etapach.

Dziś Michałek ma już prawie dwa miesiące, od urodzenia leży w szpitalu, a szpitalne mury opuścił tylko dwa razy, w obu przypadkach było to wtedy, gdy był transportowany karetką ze szpitala do szpitala. Obecnie nie mogę go zobaczyć osobiście. To jak rośnie mogę obserwować jedynie na zdjęciach.

Teraz gdy przełyk już jest drożny, trzeba pilnie zająć się jego chorym serduszkiem. Mamy w bliskiej rodzinie dwójkę dzieci, oboje z tą samą poważną wadą serca. Jedno leczone w Polsce boryka się z powikłaniami, drugie od początku leczone za granicą, bez powikłań. Po tym wszystkim czego doświadczyli nasi bliscy i po tym co doświadczyliśmy teraz my, tak bardzo boimy się o naszego synka, że chcielibyśmy zapewnić mu możliwie jak najlepsze leczenie. Dlatego bardzo zależy nam by serce naszego syna zoperowane było przez zespół kardiochirurga Profesora E. Malca. Dowiedzieliśmy się, że operacja serca konieczna jest natychmiast, a czas działa na niekorzyść. Stan serca jest coraz gorszy, zagraża mu nadciśnienie płucne, a jeśli ono się rozwinie, dalsze leczenie może okazać się niemożliwe.

Stoimy w obliczu kolejnego wyzwania - zgromadzenia środków finansowych na leczenie i transport medyczny.

Każda kochająca matka i każdy kochający ojciec, którym przyszło zmierzyć się z chorobą własnego dziecka wie, jakie spustoszenie w głowie robi niepomyślna diagnoza. Mimo wszystko staram się wierzyć, że uda nam się uratować Michasia, że w końcu będzie mógł opuścić szpital, a ja będę mógł w końcu pierwszy raz przytulić syna.

Dziękuję Wam serdecznie za okazaną pomoc.
Tata Michała, Dawid.